فیلم شیشلیک محمد حسین مهدویان
این‌همانی سیاست و فوتبال
فارغ از اینکه فیلم شیشلیک مهدویان واکنشی تمسخرآمیز است به اعتراضات مردمی در «آبان ۹۸» و «دی ۹۶»، می‌توان آن را به‌عنوان قسمی استاندارد و نمونه ایده‌آل آپاراتوس سینمایی حاکم به حساب آورد.
شیشلیک فیلمی است محصول همکاری و تبانی «سیاست» با «فوتبال». نمونه‌ی استاندارد و تیپیکال خصیصه‌نمای سینمای دهه نود ایران. معجون سینما و فوتبال که سیمپتوم‌های فیگوراتیوش امیرمهدی ژوله و پژمان جمشیدی‌اند.
آرمانِ تقدیس مستضعفان روزی یکی از آرمان‌های اصلی انقلاب اسلامی محسوب می‌شد. و امروز در چهل و دومین سالگرد آن مهدویان به‌عنوان یکی از فرزندان انقلاب توانسته تمامی سازوکار آپاراتوس قدرت را برای یونیفرم کردن ایدئولوژی حاکم در منحط ترین شکلش یعنی تحمیق طبقه مستضعفان به‌کار گیرد.
فرموله کردن آرمانی متضاد با آرمان انقلاب سیمپتومی تماتیک است.مهدویان در «شیشلیک» مدعی است که فیلمی در نقد دولت حاکم یعنی دولت روحانی ساخته، اما اگر بپذیریم که دولت حاکم مجموعه‌ای از همان نیروهای امنیتی‌اند که مهدویان در ماجرای نیمروز، جوانی‌شان رادر مقابله با منافقین کوردل تحسین و تقدیس می کرد، به وضوح در اینجا با پارادوکسی حل ناشدنی مواجهیم.
مگر آنکه ششلیک را قسمت سوم ماجرای نیمروز فرض کنیم. یعنی تلاش فیلمساز برای بی آبرو کردن نیروهایی بدانیم که سی و هشت سال پس از آن حماسه غرورآفرین‌شان در مقابله با منافقین کوردل،مملکت را به این کمدی سیاه ابزورد تبدیل کرده اند.یا شاید هم ساده تر، در سال پایانی دولت، شاهد موج سواری فیلمسازی هستیم که فیلم انتخاباتی همین دولت را ساخته بود و شیشلیک را باید در حکم چشمکی به نیروهای حاکم بعدی قلمداد کنیم.
۱۳ بهمن ۱۳۹۹
